เงาพิศวงบนจอแก้ว

จำได้ว่าบ้านของเราเคยมีเสียงหัวเราะดังกว่านี้ ลุงสมชาย ตัวอ้วนกลมที่มักจะอุ้มหนูโยนขึ้นฟ้าสูงๆ หายใจเหนื่อยฮั่กๆ เขาก็เปลี่ยนไป เหมือนมีอะไรบางอย่างมาเกาะกินข้างในตัวเขา วันหนึ่งเขาเริ่มคุยกับแม่เรื่อง “รับทำเว็บไซต์” เป็นคำแปลกๆ ที่หนูไม่เข้าใจ แต่จากวันนั้นรอยยิ้มของลุงสมชายก็ค่อยๆ จางหายไปเหมือนหมอกตอนเช้า หนูกลัวนิดๆ ทุกครั้งที่มองเห็นเงาของเขาเดินผ่านประตูห้องทำงานที่ปิดสนิท

ปริศนาของหน้าจอเรืองแสง

กลางดึกบางคืน หนูแอบลุกขึ้นมาดื่มน้ำ เคยเห็นแสงสีฟ้าแปลกๆ ลอดออกมาจากใต้ประตูห้องทำงานของลุงสมชาย หนูชะเง้อมองเข้าไป เห็นลุงนั่งก้มหน้าอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ที่สว่างวาบๆ บนหน้าจอมีรูปแปลกๆ เหมือนรูปคน แต่ก็ไม่ใช่คนจริงๆ บางทีก็มีตัวเลขวิ่งไปมาเยอะแยะไปหมด ลุงสมชายกระซิบกับจอ เหมือนคุยกับใครที่อยู่ข้างในนั้น และบางทีหนูก็ได้ยินเสียงที่เหมือนคนกำลังร้องไห้เบาๆ ไม่รู้ว่านั่นเป็นเสียงของลุง หรือเสียงที่มาจากในจอ

รอยเท้าในความฝัน

หลังจากนั้นไม่นาน หนูเริ่มฝันแปลกๆ ฝันว่ามีเงาดำๆ เดินวนเวียนอยู่รอบเตียง เงาเหล่านั้นไม่มีหน้า แต่หนูรู้สึกได้ว่ามันเย็นยะเยือก บางทีหนูเห็นรูปหน้าจอคอมพิวเตอร์ลอยมาหา มีคำว่า “รับทำเว็บไซต์” ลอยเด่นอยู่กลางจอ แล้วก็มีรอยเท้าเปื้อนโคลนเดินออกจากหน้าจอมา หนูไม่กล้าบอกแม่ เพราะแม่ก็ดูเศร้าๆ ตลอดเวลา แม่เอาแต่พูดกับคุณป้าทางโทรศัพท์ว่า “มันเหมือนมีอะไรตามหลอกหลอนเราจากเว็บไซต์นั้น” หนูไม่รู้ว่าเว็บไซต์คืออะไร แต่รู้ว่ามันทำให้ทุกคนในบ้านไม่สบายใจ

ความจริงที่ถูกซ่อนไว้

วันหนึ่ง หนูแอบเห็นลุงสมชายแอบทิ้งสมุดบันทึกเก่าๆ ลงถังขยะ หนูเก็บมันขึ้นมาแอบอ่าน มีแต่ลายมือหวัดๆ ของลุง เขาเขียนถึงโปรเจกต์ “รับทำเว็บไซต์” ที่เขาภูมิใจมาก แต่แล้วก็มีคำว่า "ข้อมูลปลอม" "เงินที่หายไป" และ "คำขู่" เต็มไปหมด ลุงเขียนว่าเขาพยายามจะแก้ไข แต่เหมือนยิ่งแก้ยิ่งจมลึกไปเรื่อยๆ จนกระทั่งรอยเท้าในความฝันของหนูมันเริ่มชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ หนูไม่เข้าใจความหมายทั้งหมด แต่ความรู้สึกบางอย่างบอกหนูว่า เรื่องเล่าไร้เดียงสาของหนู อาจเป็นกุญแจสำคัญที่ผู้ใหญ่ทุกคนกำลังตามหา

บทสรุป

เรื่องราวของลุงสมชายกับเว็บไซต์ปริศนานั้น สอนให้หนูรู้ว่า บางครั้งความจริงก็ซ่อนอยู่ในที่ที่คาดไม่ถึง และบางครั้งคนที่บริสุทธิ์ที่สุดอย่างเด็กๆ ก็อาจมองเห็นสิ่งลวงตาที่ผู้ใหญ่พยายามปิดบังได้ชัดเจนกว่าใคร เรื่องราวอาจจะน่ากลัวในตอนแรก แต่ในที่สุดแล้ว แสงสว่างของความจริงก็มักจะส่องนำทางให้เราก้าวข้ามความมืดมิดไปได้เสมอ แม้ว่าจะต้องเจ็บปวดกับการค้นพบนั้นก็ตาม การกล้าเผชิญหน้ากับความจริง ไม่ว่าจะเล็กหรือใหญ่ คือก้าวแรกของการเยียวยา และการกลับมามีเสียงหัวเราะที่สดใสอีกครั้งในบ้านของเรา