มนต์ขลังหลังเรือนเก่า: ตำนานครีมคุณย่า

เสียงกระซิบจากความทรงจำ

“เสียงกระซิบจากความทรงจำ… มันยังก้องอยู่ในหูยายจนถึงทุกวันนี้เลยนะเจ้าหนู” คุณย่าเอ่ยขึ้นช้า ๆ น้ำเสียงแหบพร่าแต่เปี่ยมด้วยความเมตตา ดวงตาคู่เดิมที่เคยคมกริบ บัดนี้ทอประกายแห่งอดีตอันยาวนาน ยายลูบแขนอันเหี่ยวย่นของตัวเองเบา ๆ พลางมองออกไปนอกหน้าต่างบานเก่าที่เผยให้เห็นสวนสมุนไพรเขียวครึ้ม

“ยายรู้ว่าเจ้าหนูอยากฟังเรื่องครีมวิเศษของตระกูลเรา อยากจะนำมันไปต่อยอด สร้างแบรนด์ครีม ให้โด่งดังเหมือนอย่างที่เคยเป็นมาในอดีต” ยายหันกลับมามองใบหน้าเปี่ยมหวังของหญิงสาวรุ่นใหม่ที่นั่งอยู่ตรงหน้า “แต่เรื่องราวของครีมนี้… มันไม่ใช่แค่สูตรลับ หรือส่วนผสมอันทรงคุณค่าหรอกนะ มันมีบางอย่างที่ลึกซึ้งกว่านั้น บางอย่างที่… ยายเองก็ไม่อาจเข้าใจได้ทั้งหมด”

องค์ประกอบลับใต้เงาจันทร์

“ย้อนไปหลายสิบปีก่อน ตั้งแต่สมัยยายยังเด็ก ยายจำได้ว่าคุณทวด คุณปู่ ท่านมักจะเข้าครัวปรุงครีมตอนกลางคืนเสมอ แสงจันทร์สาดส่องลงมาในห้องเล็ก ๆ นั้น มีกลิ่นหอมของสมุนไพรนานาชนิดคละเคล้ากับกลิ่นบางอย่างที่ลึกล้ำ ไม่อาจระบุได้” ยายหลับตาลง ราวกับกำลังย้อนภาพอดีต “เขาว่ากันว่าครีมนี้มีฤทธิ์มหัศจรรย์นัก ไม่ว่าจะริ้วรอย ฝ้า กระ หรือความหมองคล้ำใด ๆ เมื่อทาแล้วก็จางหายไปราวกับไม่เคยมี ผิวพรรณกลับมาผ่องใส งดงามดุจสาวแรกรุ่น”

“ผู้คนจากทั่วสารทิศหลั่งไหลมาขอซื้อครีมนี้ จนกระทั่งตระกูลของเราสามารถ สร้างแบรนด์ครีม เล็ก ๆ ขึ้นมาได้ มีชื่อเสียงขจรขจาย” ยายเปิดตาช้า ๆ แววตาฉายแววครุ่นคิด “แต่ความงามที่ได้มาอย่างง่ายดายนั้น มักจะมีบางสิ่งที่ต้องแลกเปลี่ยนเสมอ…”

เงาอดีตที่ตามหลอกหลอน

“ยายจำได้ว่าเมื่อใดก็ตามที่ครีมถูกปรุงขึ้นสำเร็จ จะมีลมเย็นเยียบพัดผ่านเข้ามาในบ้านเสมอ แม้ว่าประตูหน้าต่างจะปิดสนิท” คุณย่าเล่าต่อด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “และบางครั้ง… จะมีเสียงกระซิบแว่วมาตามสายลม คล้ายเสียงหัวเราะเยาะเย้ย หรือบางทีก็เป็นเสียงเพลงแผ่วเบาที่ชวนให้ขนลุกซู่”

“ผู้ที่ปรุงครีมแต่ละรุ่นดูเหมือนจะอายุสั้นลงเรื่อย ๆ คุณทวดจากไปตั้งแต่ยังไม่แก่ชรา คุณปู่ก็ล้มป่วยด้วยโรคลึกลับ และคุณแม่ของยายเอง… ท่านก็เสียไปในคืนที่ครีมชุดใหญ่ถูกปรุงขึ้น” เสียงคุณย่าขาดหายไปชั่วขณะ มืออันสั่นเทาหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นซับน้ำตาที่เอ่อคลอ “ยายเห็นเงาจาง ๆ ปรากฏขึ้นข้าง ๆ หม้อปรุงครีมอยู่เสมอ คล้ายร่างของหญิงสาวในชุดไทยโบราณ เธอมักจะยิ้มแย้ม แต่แววตาของเธอ… มันว่างเปล่าจนน่ากลัว”

“ยายไม่รู้ว่าความงดงามที่ครีมนี้มอบให้นั้น แลกมาด้วยสิ่งใด ยายรู้เพียงว่าความสำเร็จในการ สร้างแบรนด์ครีม ของตระกูลเรานั้น แลกมาด้วยความหวาดกลัวและความสูญเสียที่ไม่อาจประเมินค่าได้” คุณย่ากล่าวด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด “ยายไม่กล้าที่จะปรุงมันอีกเลยหลังจากแม่จากไป ยายกลัว… กลัวว่ายายจะต้องเป็นรายต่อไป”

ทางเลือกที่ปลายทางฝัน

“ความงามที่แท้จริง ไม่ได้มาจากสิ่งใดสิ่งหนึ่งที่ได้มาอย่างง่ายดายหรอกนะเจ้าหนู” คุณย่ามองหญิงสาวด้วยความห่วงใย “มันมาจากความรักในตัวเอง การดูแลสุขภาพกายและใจให้ดี และความตั้งใจจริงที่จะทำสิ่งต่าง ๆ ให้ดีที่สุด”

“หากเจ้าหนูอยากจะ สร้างแบรนด์ครีม ขึ้นมาจริง ๆ ยายอยากให้เจ้าหนูสร้างมันขึ้นมาจากความซื่อสัตย์ จากส่วนผสมที่พิสูจน์ได้ว่าปลอดภัยและมีประโยชน์จริง ๆ ไม่ใช่จากตำนานลึกลับที่อาจจะพรากบางสิ่งไปจากชีวิตเรา” คุณย่าจับมือของหญิงสาวเบา ๆ “อย่าให้ความสำเร็จบังตาจนมองไม่เห็นคุณค่าของชีวิตนะจ๊ะ”

คุณย่าเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ ดวงตาหลุบต่ำลงเล็กน้อย รอยยิ้มบางเบาปรากฏขึ้นบนใบหน้าอันอ่อนล้า “เรื่องราวของยายก็เป็นเพียงนิทานเรื่องหนึ่ง ที่อยากให้เจ้าหนูได้รับฟังและไตร่ตรอง ว่าสิ่งใดคือแก่นแท้ของความสุขและความสำเร็จที่แท้จริงในชีวิต อย่าให้เสียงกระซิบจากอดีตชักนำเราไปในทางที่เราไม่อาจหวนกลับได้เลยนะลูก” ความเงียบเข้าปกคลุมห้องอีกครั้ง เหลือเพียงเสียงลมที่พัดผ่านต้นไม้ใหญ่ในสวน ราวกับกำลังกระซิบเตือนถึงบางสิ่งบางอย่างที่ซ่อนอยู่ภายใต้ความงามอันลึกลับของครีมวิเศษในตำนานนั้นตลอดไป.